Half jaar weer voorbij...

Selamat Tahun Baru 2016!

Rijkelijk laat, maar alsnog de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar.
En over rijkelijk laat gesproken, het is alweer een half jaar geleden dat ik voor het laatst een bericht heb geplaatst, dus hoogste tijd om de draad weer op te pakken.

Luuk zijn verjaardag in September was een groot succes. Met zijn vriend Ryan naar Taman Safari en savonds nog lekker eten in zijn favoriete dumplingrestaurant.

En een van de beauties van Azië is meerdere geloven, dus meer vrije dagen. Met het offerfeest dus maar weer een mooi uitstapje gepland. Dit keer naar de haaien in Karimunjawa een eiland, of zeg maar gerust een paradijs, voor de kust van Semarang/Jepara. Prachtig witte stranden, blauwe zee en mooie snorkelplekken. Een haaienbasin in zee waar ze haaien broeden en uitzetten in zee.
Op de terugweg koloniale overblijfselen bekijken in Semarang en een bezoek aan het eerste Nederlandse Indische treinstation, nu spoorwegmuseum, in Ambawara, waar prachtige stoomlocomotieven te bezichtigen zijn. Sommigen zijn zelfs nog in gebruik voor een klein tripje de bergen in.

Na een kort werktripje en verjaardag van mijn zus in Nederland was het herfstvakantie en was Sulawesi aan de beurt voor een bezoekje. Sulawesi is in het Noorden overwegend christelijk, de rest Moslim. Daarnaast is het zuiden van Sulawesi bekend om zijn ‘bugis’ –zo noemen ze ons soms ook omdat ze Buijs in Azië niet kunnen uitspreken-. Buginezen zijn de vroegere piraten, maar nu voornamelijk bekend om hun traditionele scheepsbouw.

We begonnen onze trip met een lang beloofd bezoek aan het buitenhuis van een van onze subcontractors, waarna we de tocht voortzetten richting Tanatoraja. Tanatoraja is een berggebied waar de mensen begin 1900 door Nederlandse zendelingen zijn bekeert tot het Christendom met behoud van oude tradities.
Het meest bekend zijn de tradities rondom begrafenissen. Iemand die dood gaat is pas dood als alle familieleden het ermee eens zijn. Tot die tijd is een persoon ‘ziek’ en ligt gebalsemd opgebaard in huis voor soms wel vijf jaar. Elke dag wordt er eten gebracht en waardevolle spullen als ware de persoon nog in leven.
Nadat iedereen het ermee eens is, wordt er een compleet dorp rondom het hoofdhuis opgebouwd van bamboe, waarbij allerlei rituelen in acht worden genomen. Ieder familielid of relatie wordt ingedeeld in een van de “hutten” op basis van een kastesysteem. Zelfs een belangrijk iemand kan tijdens een begrafenis een lagere positie krijgen. Na een traditionele dans, wordt het lichaam in een prachtige versierde tombe rondgedragen door het dorp waarna het plaatsneemt op een verhoogde bamboeplateau in het midden van het begrafenisdorp. Daarna komen alle relaties offers brengen, buffalo’s en varkens, worden ter plekke geslacht ter verering –vroeger ook mensen-. Nadat iedereen de gelegenheid heeft gehad de dode te eren, wordt hij of zij op basis van wederom het kastesysteem hoog in een rots of laag in een grot begraven.

Het heeft iets lugubers, maar is ook waanzinnig indrukwekkend en de natuur en bijzondere vorm van de huizen daarbij maakt het een van de meest unieke plekken die wij hebben bezocht in ons leven. We sluiten af met wat dagen bij de ‘Bugis’ in het zuiden.

Begin November gaan we wederom een weekend erop uit want voor het regenseizoen begint, willen we Sempu Island bezoeken. Een lagoon net iets onder Malang. Samen met Amy en Neil gaan we met een bootje naar de overkant waarna we anderhalf uur moeten hiken over het eiland voordat we op een prachtig plekje uitkomen waar de zee door een rots in een lagoon stroomt. Wederom een prachtig juweeltje van Indonesië.

Eind November is het weer tijd voor het jaarlijkse ZOAT uitje met de hockeymeiden. Dit maal wordt het Bangkok. Vantevoren gedacht dat Hongkong moeilijk te evenaren was, maar de sky is the limit want Bangkok was het summum. Thema glow-in-the-dark full moon party.
Het blijft een bijzonder en geweldig fenomeen dit hockeytournooi voor en door Nederlandse expats in Zuid-Oost Azië. Dit jaar is Jakarta aan de beurt, dus het wordt een thuiswedstrijdje.

Einde van het jaar is in zicht dus we stappen na allerlei afscheidsfeestjes, pre-kerstdiners en optredens in het vliegtuig naar het koude Nederland –hoewel 15 graden is niet direct koud te noemen. Na een fikse vertraging in Soerabaja werd het hollen om de vlucht naar Nederland nog te halen, maar met klotsende oksels en de flexibiliteit van de Indonesiërs halen we onze vlucht en daarmee het afstuderen van Arthur (Tijs zijn broer).

Een bezoek aan de show van Freek in ’t Wild in de HMH, een wederom overweldigend kerstdiner en cadeautjes in Buren met de hele club, gezellig buffet en kerstverhaal bij oma Kip en opa Frank en een uitbuikdagje in Drauwen maakt het bezoek aan Nederland een groot succes. Oud en nieuw vieren we in München met onze vrienden uit Londen. Een dagje rodelen in een nauwelijks wit Zillertal, gezellige oudjaarsavondje met de expats in München en heerlijke tijd met de Kennedy’s. München was top!

En we zijn nog niet klaar want via Nederland gaan we nog even op bezoek bij Christa en E-J in Dubai. Reünie van de oude peutervriendjes Luuk en Luuk-Jan en Morris en Taeke is superleuk. Na een dagje kinderen uitlaten in een waterpark en daarna een avondje onbeperkt kreeft eten (Tijs tikt de tien aan) bij ‘Lobsterlicious’, is het tijd voor ‘dune bashen’ in de woestijn. Wat een waanzinnige ervaring!

In konvooi crossen door de duinen, kamperen in de woestijn met een heus kampvuur en ‘s-morgens kamelen ofwel dromedarissen spotten in de woestijn, wat een vrijheid.

Terug in Soerabaja was het keihard afkicken, schip 1 is klaar voor tewaterlating maar heeft nog de nodige voorbereidingen nodig evenals de ceremonie.
Intussen wordt Sverre alweer vijf jaar en is het echte peuter/kleutertijdperk voor ons achter de rug.

We hopen jullie volgende keer wat sneller op de hoogte te brengen van onze avonturen in de Oost.

De Bugis- familie