Hoe de tijd verdampt.....!

Selamat datang Ibu, Bapak dan keluarga,

Ja, ja, inmiddels babbelen we een aardig woordje weg in het bahasa en leren we steeds weer.

Zoals de titel al beschrijft. De tijd verdampt in Indonesie.
Het is alweer bijna een jaar geleden dat we hier zijn aangekomen en die tijd lijkt voorbijgevlogen.

Na mijn laatste verslag zoals gezegd een heerlijke trip naar Bandung gemaakt met twee andere bevriende families met kids in dezelfde leeftijd. Heerlijk frisse lentelucht, prachtig groen en breede 'oostindische' lanen. Daarna nog met Loes en de kinderen een waanzinnige treinreis gemaakt naar Jakarta temidden van ongerepte natuur, prachtige bergen, zo'n ohhhh en waauw-effect!
In Jakarta een avondje Bataviastad bezocht (geen outletmall) voor nog wat historie snuiven van Oost-Indie. Net alsof je het Neudeplein oploopt aleen dan midden in Indonesie, bijzonder!

Het weekend daarop kwam Angelique gezellig even overgevlogen uit Hongkong. Na een paasbrunch met een hoop expats de theeplantages bezocht en zo was het weekend weer voorbijgevlogen.

Na ceremonie kielleggen van het schip, zwemwedstrijden, sportdagen en things as usual was het met het paasweekend tijd voor de regio Banguwangi (Zuid-Oost Java)

Met een 'jeepauto' (zonder snorkel) vanuit Kalibaru de jungle ingereden, afgewisseld met -oude- plantages. Rubber, koffie, thee, cacoa, palmsuiker, kruidnagel, wat een rijkdom heeft dit land. De kinderen even bijgeschoold met biologie. Rijdend langs kleine vissersdorpjes, verlaten baaitjes en door rivieren heen crossend aangekomen bij de rangerpost van Sukamade.
Met een emmer vol baby green-turtles naar het strand gelopen en bij zonsondergang vrij gelaten. Die kleine beestjes crossend over het verlaten strand richting de zee, de zon die onder gaat, het slaan van de golven, de kinderen spelend met de zee....priceless! Over 35 jaar komen deze schildpadjes waarschijnlijk weer eitjes leggen op hetzelfde strand.

Savonds in het donker keren we terug om de grote schildpadden eieren te zien leggen. De kinderen slapen onder de sterrenhemel, wij genieten van de rust en na een paar uur hebben we mazzel en kunnen we het echte werk zien. Een inmens beest half bedolven onder het zelf uitgegraven zand, welke perfect witte eieren legt in een gat in de grond.
De circle of life van zo dichtbij, ongelofelijk.

Volgende dag keren we terug naar Kalibaru en relaxen we lekker aan de pool om midden in de nacht op te staan voor een prachtige wandeling op de vulkaan IJen met een enorm cratermeer waar sulfur wordt gewonnen. Kleine vriendelijke mannetjes op rubberen kaplaarzen en rieten manden op hun schouders lopen drie keer per dag de berg op en af met 70-90 kilo sulfur op hun rug. Tijs krijgt de mand opgetild, maar daar is ook wel alles mee gezegd. Ook hier kan ik alleen maar zeggen dat de foto's boekdelen spreken.

Inmiddels hebben we weer een 'mijlpaal' bereikt, want de laatste luiers zijn de deur uit, ook Sverre snapt het begrip ' hoe grote jongens plassen'.

Koningsdag in Surabaya is ietwat officieler dan we gewend zijn, maar na afloop zakken we af naar de kroeg voor het onofficiele gedeelte;-)
De volgende ochtend vroeg worden we uit bed gebeld door onze partner, wanneer we naar de familiedag op de werf komen want de directie staat klaar om een boek te overhandigen (huh?!) Snel de kinderen en onszelf in kleren gehezen voor een typisch Indonesisch feestje. Veel eten, knetterharde muziek, traditioneel dansen, veel fotoposes en zelfgemaakte vliegtuigjes voor de kinderen.

Begin Mei een lekker meidenweekendje naar Bali met Angelique en Tijs een echt mannenweekend thuis. We hebben een prachtig oud yoglohuis in Noord Bali met niks anders dan het ruizen van de zee en een groen berglandschap op de achtergrond, genieten.

Ondertussen leggen de kinderen bloemetjes op de erevelden tijdens dodeherdenking bij de kindjes die zijn omgekomen bij de politionele acties en krijgen het besef wat oorlog is.

Een week later vieren we met alle spaanstaligen 'Cinco de Mayo' een blijkbaar Amerikaans feestje waar de zuid-Amerikanen niets van willen weten.

En inmiddels zijn de koffers bijna gepakt, moet Luuk morgenochtend zijn laatste 'examen' afronden, mag Taeke nog een moederdagperformance vertolken en vliegen we lekker voor een weekje naar Nederland.

In een vogelvlucht weer de mooiste belevenissen van de afgelopen periode, teruglezend is dit toch een ervaring om niet meer te vergeten.

Wellicht tot van de week!
Liefs,
Karlijn, Tijs en de Daltons